Het verhaal van Annemarie

april 2023

Dit jaar heb ik zesendertig jaar diabetes type één. Drieëndertig jaar prikte ik acht à tien keer in mijn vingers voor het krijgen van een bloeddruppel om mijn bloedglucosewaarden te meten. De prikpen gebruikte ik tot een maand terug nog altijd voor het toedienen van insuline, zeven à acht keer per dag en daarnaast spoot ik één keer per dag langwerkende insuline in de avond. Dat hoeft nu niet meer!

Na al die jaren kun je je misschien wel voorstellen dat ik op een gegeven moment niet meer wist waar ik nog kon prikken en spuiten. Door al het opgebouwde eelt op mijn vingers moest ik mijn best doen om er nog een bloeddruppel uit te persen en door het onderhuidse littekenweefsel in mijn buik sloeg ik met regelmaat mijn naalden krom.

Zachte vingers
Gelukkig kwam drie jaar geleden de Freestyle Libre op de markt die het vingerprikken niet meer nodig maakte. Met een sensor kon ik nu standaard mijn bloedglucoses uitlezen met de daarbij bijbehorende reader. Ik hoefde maar één keer per veertien dagen een nieuwe sensor in mijn huid te schieten. Voor mij een hele mooie ontwikkeling die op het juiste moment kwam.

Mijn vingers zijn gelukkig hersteld en voelen weer zacht aan. Geen idee hoe het er vandaag de dag uit had gezien als ik toen niet had kunnen overstappen op een Freestyle Libre sensor.

Voorwaarden aan een insulinepomp
Ik was ook klaar voor een vervolgstap en dat was de keuze voor een pomp, een Omnipod in mijn geval. Voorwaarden bij de keuze van een pomp was dat ik geen loshangend draadje èn geen apparaat in mijn bed wilde wat ieder moment mee zou moet draaien van zij naar zij. Of dat ik altijd een riem zou moet dragen om een pomp aan te kunnen hangen.

Veel vrouwen stoppen de bediening van de pomp in hun BH, geniale oplossing! Alleen zag ik dat mezelf niet doen, mijn borsten zijn tenslotte niet zo groot om het hele ding tussen weg te moffelen.

Apparaat in bed
In combinatie met de Omnipod pomp gebruik ik nu een Dexcom sensor in plaats van de Freestyle Libre. Dit met het oog op loopen in de toekomst, wat deze combi mogelijk maakt.

Alleen ligt de ontvanger van de Dexcom sensor alsnog ’s nachts in mijn bed, want manlief wordt anders ook wakker als het ding begint te trillen op mijn nachtkastje. Dus wat ik al die jaren niet wilde, is nu een feit geworden.

Opstartperikelen

Ik heb wat opstartproblemen gekend met de Omnnipod, misschien wel herkenbaar. Mijn derde Omnipod heeft een hele nacht in de schuur gelegen, want we kregen het alarm niet uit. Met een schep is dat ding de volgende ochtend op zijn kop geslagen en toen was het stil. Inmiddels weet ik dat een uitgevouwen paperclip voor wonderen kan zorgen.

Ook de Dexcom ontvanger gaf opeens problemen. Het schoot op signaalverlies en bleef daarop staan, ongeacht wat ik deed. Ik hoopte bij het vervangen van een nieuwe sensor dat het euvel verholpen zou zijn. Helaas, de ontvanger schoot direct weer in ‘signaalverlies’. Hier was dus iets anders aan de hand.

Weer vingerprikken

Dit soort dingen zijn niet handig als ze in het weekend gebeuren, dus heb ik de door mij nieuw geplaatste Dexcom sensor laten zitten, in de hoop na het weekend antwoord te krijgen op hoe de Dexcom ontvanger te resetten.

Ondertussen was ik weer gestart met vingerprikken voor het meten van mijn bloedglucosestanden. Ik kon bijna niet geloven dat ik dit drieëndertig jaar lang gedaan heb. Niet fijn, wel blij dat ik het vingerprikken als alternatief had voor de moderne techniek van nu!

Prikken onderweg
Gelukkig had ik nog een Freestyle Libre twee sensor liggen en die heb ik toen maar naast de Dexcom sensor geplaatst (ik vind op mijn bovenarm fijner dan op mijn romp). Ik moest uitgerekend dit weekend veel rijden en dan is een sensor uitlezen fijner dan prikken onderweg. Dus daar ging mijn laatste reserve Freestyle Libre twee sensor.

Op maandag belde ik over het euvel naar Dexcom. Het leek er toch wel op dat de sensorbatterij niet goed was. In ieder geval is een Dexcom ontvanger niet te resetten. Dat weet ik dan nu ook gelijk! Daarvan was ik overigens overtuigd dat dat moest lukken. Ik krijg een nieuwe toegestuurd. Hopelijk werkt het dan allemaal weer zoals het moet.

Alarmen op onhandige momenten
En dan had ik nog niet alles gehad. Een Omnipod zou, naar mijn weten, een speling moeten hebben van acht uur, wanneer het aangeeft dat het vervangen moet worden. Tijdens een event kreeg ik het eerste signaal om 13:00 uur ‘s middags. Niet grappig kan ik je vertellen. Ik kreeg gelijk een déja vu.

Ik dook mijn tas in op zoek naar de Omnipod Dash om het alarm uit te schakelen. Het leverde geen succes op. Wel ging die gelukkig na een paar keer piepen vanzelf uit.

Tijdelijk zonder pomp

Helaas was er niet veel later weer een alarm te horen. Terwijl ik dacht dat ik het geluid van de alarmen had uitgezet, begon de Omnipod op mijn bovenarm te schreeuwen. Pas toen ik op de knop ‘pod vervangen’ en ‘deactiveren’ drukte, werd het stil. 😅

Daar zat ik dan, halverwege de dag op een event, zonder nieuwe Omnipod. Eerder had ik al wel begrepen dat ik altijd een prikpen bij me moest hebben voor het geval dat! Daarvan wist ik zeker dat ik die in mijn tas had zitten, de controlefreak die ik ben, dus dat gaf nog enige rust!

Vaste momenten

Maar goed, inmiddels weet ik ook dat ‘vervangen’, ‘gelijk vervangen’ betekent. Dus check ik goed van te voren, wanneer dat ding weer vervangen moet worden.

Het tijdstip waarop te vervangen, probeer ik dan ook in de avond vast te houden (iedere tweeënzeventig uur), zodat ik zo min mogelijk gedoe heb overdag. Maar ja, ik heb in het vooruitzicht ook vaker ’s avonds bijeenkomsten, dus dan gaat die weer niet op.

Niet meer lek prikken
Tot nu toe heb ik er veel meer handelingen en momenten van alert zijn bijgekregen, wat niet betekent dat ik weer van de pomp af wil. Het reguleren van mijn insuline is toch wel heel prettig zo. Ik hoef mezelf ook niet meer lek te prikken en in bijzijn van anderen kan ik mijn kleding netjes omlaag laten. Ondanks de handelingen, brengt het ook gemak met zich mee.

Dat het mij mentaal toch meer doet dan gedacht is niet vreemd. Ik heb zesendertig jaar gespoten met een prikpen en mijn vingers drieëndertig jaar lekgeprikt voor het controleren van bloedsuikers.

Het is vooral de afhankelijkheid wat mij mentaal raakt. Daar ben ik weer even bewust van gemaakt.

Patronen doorbreken brengt altijd verandering met zich mee en dat is bijna altijd in je eigen voordeel, dus daar doe ik het voor!

Nooit meer zonder pomp
Ondanks dat ik nog meer materiaal bij mij draag, nog alerter moet zijn in verband met dagelijkse wisselingen, zou ik de pomp niet meer willen missen. Een keer per drie dagen een naald schieten of zeven à acht keer per dag maakt wel degelijk verschil!

Dat de pomp volgend jaar kan loopen en voor mij gaat zorgen dat ik veel meer in de tijd van range kan blijven is nog het allerbelangrijkst als het gaat om gezondheid en in de hand houden van complicaties naar de toekomst toe.

Voor alle bikkels met diabetes type 1 ❤️

2023-04-11T08:45:10+02:00
Ga naar de bovenkant