“Waar vliegen jullie heen?” De man van de douane kijkt op van mijn paspoort. “Amsterdam”, zeg ik. De man werpt een blik op de klok. “Dan moeten jullie wel direct doorlopen naar de gate, hè?”

Ik knik en kijk naar de security scanners achter hem, de baby die net in de lange wachtrij met wat protest in slaap gevallen is in de draagzak op mijn buik en het koffertje met diabetes spullen in mijn hand. Mijn man kijkt op zijn horloge. “Hopelijk gaat de security wat sneller dan op de heenweg.”

Door de scanner of niet

De security op de heenweg, ja: er moest een manager en vervolgens een manager van een manager bij komen om mijn koffertje met diabetes spullen goed te keuren. Online had ik gelezen dat mijn sensor en pomp niet door de security scanners heen konden. Ik vermoedde dat ze het wel zouden overleven, maar aangezien we twee maanden in een afgelegen deel van Nieuw-Zeeland zouden gaan wonen met een baby van een paar maanden wilde ik de gok niet nemen. De reis leek me wel uitdagend genoeg zonder te hoeven uitvinden hoe ik daar aan nieuwe diabetes-tools zou kunnen komen.

Uiteindelijk besloot de manager van de manager dat alles wat wel door de scanner kon door de scanner moest: alle losse doosjes met naalden, lancetten, dextro, etc. Toen daar geen bom in bleek te zitten was het tijd om de dozen met sensoren en pompen open te maken om ze zorgvuldig met de hand te checken. Gelukkig mocht alles uiteindelijk mee het vliegtuig in, maar het kostte wel veel tijd.

Fouillering
En nu hebben we die tijd niet, want ons vliegtuig gaat over een kwartier boarden. Met alle pompen en sensoren die ik op reis niet gebruikt heb er nog in, leg ik mijn koffertje in een bak op de lopende band naar de scanner. Dan loop ik zelf door het poortje.

Piep-piep-piep. De mevrouw bij het poortje stapt naar me toe. “Ik draag een sensor voor diabetes op mijn buik, daar zal het poortje van piepen, denk ik,” zeg ik zo zacht mogelijk om de baby in de draagzak niet wakker te maken. “Dan moet ik u fouilleren, de baby moet uit de draagzak.”

Snelle controle
Het had me zo fijn geleken als ze nog even lekker had kunnen slapen voor we aan de dertig uur durende terugreis begonnen, maar de vrouw kijkt alsof er geen andere optie is en ik een discussie met haar niet ga winnen. Ik haal de baby uit de draagzak, geef haar aan mijn man en word gefouilleerd.

“Is dit je sensor?” Vraagt de vrouw als ze op mijn buik voelt. Ik knik. Dit is blijkbaar voldoende, want we mogen doorlopen naar het vliegtuig: net op tijd en met een baby die wonderbaarlijk genoeg nog slaapt in de armen van mijn man en een koffer met sensoren en pompen die bij thuiskomst nog gewoon blijken te werken.

Mijn tips voor vliegen met diabetes:

1. Neem genoeg tijd voor de security checks. Zo kun je rustig alle mogelijke extra controles ondergaan. Ik ben altijd gefouilleerd en soms moesten mijn diabetes spullen ook uitgebreid onderzocht: dat kost extra tijd.
2. Draag je pomp en sensor op een plek die je makkelijk kan laten zien. Ik droeg mijn pomp een keer op mijn bovenbeen toen ik door de security moest. Bij het fouilleren voelden ze hem uiteraard en omdat het niet de bedoeling was dat ik ter plekke mijn broek uit ging trekken moest ik een heel eind meelopen naar een onderzoekskamertje waar ze de pomp op mijn been konden bekijken.
3. Doe alles wat je nodig hebt voor je diabetes in een broekzak of klein tasje wat je bij de hand houdt. Als je na die uitgebreide security check zo snel naar de gate moet rennen dat je een hypo krijgt, wil je niet dat je tijdens het opstijgen niet bij je hypo snacks kan omdat ze in je tas zitten die boven je hoofd in de bakken ligt.
4. Maak het jezelf makkelijk bij de security. Neem geen vloeibare hypo-snacks mee als AA of blikjes cola, maar iets waarover je niet in discussie hoeft zoals Dextro of snoepjes.
5. Geniet van je reis! Het kost misschien wat meer voorbereiding, maar ook met diabetes kan je de mooiste reizen maken.

Eline Bergman is 34 jaar. Sinds haar 28ste heeft ze type 1 diabetes. Ze reisde twee maanden naar Nieuw-Zeeland en Fiji. Ze gebruikt een pomp met sensor.