Het is 5 september 2016. Ik ben ’s ochtends naar de Kunstacademie gegaan om een presentatie te geven over mijn afstudeerwerk en daarna naar de prikpost in het ziekenhuis om mijn bloed te laten testen. Als ik om 14.00 uur thuiskom, plof ik op bed neer. Ik ben uitgeput. Ik val in een droomloze slaap.

Rond 20:00 ’s avonds word ik weer wakker en kijk ik op mijn telefoon. Drie gemiste oproepen en een voicemail van de Spoedpost. Of ik zo snel mogelijk wil komen. Mijn bloedsuiker is véél te hoog.

Dorst en moeheid
Oké. Het komt niet als een verassing. Mijn lichaam is al maanden aan het schreeuwen dat er iets mis is. Elk uur meerdere keren naar de wc om te plassen, twintig kilo afgevallen. Geen enkele energie meer over. Constant moe. En die eindeloze, wanhopigmakende dorst. Ik voel me leeggelopen.

Ik pak mijn tas in en rijdt samen met mijn vriendin naar de Spoedpost. Hartfilmpjes, bloedprikken, urine afgeven, infuus erin, nog een keer bloedprikken… Artsen en verplegers loppen af en aan. Nog meer bloedprikken. Mijn geschrokken familie druppelt binnen. Het is een hectische avond. Later hoor ik dat als ik nog twee weken had doorgelopen, ik waarschijnlijk in coma was binnengekomen.

Eenmaal in bed, ’s avonds laat op de ziekenhuiskamer in bed lag voel ik… opluchting. Aan het infuus en met lekgeprikte armen ben ik vooral dankbaar. We gaan er wat aan doen. Ik ga me nooit meer zó klote hoeven voelen.

Angst en frustratie
Inmiddels ben ik zes jaar verder. Het gevoel van opluchting en dankbaarheid heb ik nog steeds. Het is wel zo dat er in de loop der jaren andere, genuanceerdere emoties bij zijn gekomen. Angst bijvoorbeeld. Hoe ziet mijn type 1 er over tien jaar uit? Welke complicaties ga ik tegenkomen? En frustratie. Als ik in een stressvolle week worstel om binnen mijn doelbereik te houden, en de suikers maar niet zakken. En humor, als ik mijn vriendin kan vragen of ze mij mijn alvleesklier (insulinepen) wil aangeven.

Maar ik voel me ook trots. Leven met type 1 diabetes is een constante worsteling. Soms lig je onderop, soms lig je bovenop. Misschien lig je vaker bovenop dan onderop. Of andersom. Als je onderop ligt, zoek je een manier om bovenop te komen. Daar mag je trots op zijn.

Strip over type 1 diabetes
Afgelopen zomer besloot ik dat ik over deze worsteling een stripverhaal wil maken. Over de (letterlijke) pieken en dalen die wíj als type 1’ers allemaal kennen, maar veel mensen in onze omgeving niet. “Heb je dan zwáre suiker?”, “Maar je bent helemaal niet dík!”, “Als je gewoon beter eet, dan…”. Er zijn zoveel misvattingen over type 1 diabetes. Ik hoop dat ik door het vertellen van mijn individuele ervaring wat van die misvattingen kan wegnemen.

5 September 2022, precies 6 jaar na mijn ziekenhuisopname ben ik begonnen met tekenen aan ‘Honingzoet’, mijn stripverhaal over type 1 diabetes. Elke week plaats ik één of twee pagina’s op mijn Instagram: @boboptland. Hopelijk heeft iemand er iets aan. Wie weet. Voor nu ben ik vooral trots dat ik dit verhaal kan vertellen.