𝘌𝘦𝘳𝘥𝘦𝘳 𝘷𝘦𝘳𝘵𝘦𝘭𝘥𝘦 𝘕𝘪𝘯𝘢 𝘰𝘷𝘦𝘳 𝘩𝘢𝘢𝘳 𝘥𝘪𝘢𝘨𝘯𝘰𝘴𝘦 𝘵𝘺𝘱𝘦 1 𝘥𝘪𝘢𝘣𝘦𝘵𝘦𝘴 𝘵𝘰𝘦𝘯 𝘻𝘦 𝘫𝘰𝘯𝘨 𝘸𝘢𝘴, 𝘩𝘰𝘦 𝘻𝘦 𝘥𝘰𝘰𝘳 𝘥𝘦 𝘫𝘢𝘳𝘦𝘯 𝘩𝘦𝘦𝘯 𝘴𝘵𝘦𝘦𝘥𝘴 𝘮𝘦𝘦𝘳 𝘦𝘪𝘨𝘦𝘯 𝘷𝘦𝘳𝘢𝘯𝘵𝘸𝘰𝘰𝘳𝘥𝘦𝘭𝘪𝘫𝘬𝘩𝘦𝘪𝘥 𝘬𝘳𝘦𝘦𝘨 𝘦𝘯 𝘩𝘰𝘦 𝘥𝘢𝘵 𝘩𝘢𝘢𝘳 𝘣𝘦𝘴𝘵 𝘻𝘸𝘢𝘢𝘳 𝘷𝘪𝘦𝘭. 𝘋𝘪𝘵 𝘪𝘴 𝘷𝘰𝘰𝘳𝘭𝘰𝘱𝘪𝘨 𝘩𝘦𝘵 𝘭𝘢𝘢𝘵𝘴𝘵𝘦 𝘥𝘦𝘦𝘭 𝘪𝘯 𝘩𝘢𝘢𝘳 𝘣𝘭𝘰𝘨𝘴𝘦𝘳𝘪𝘦.

Het is 2021 en we zijn ondertussen zo goed als twintig jaar verder. Bijna twintig jaar diabetes. Het voelt vaak alsof het pas een paar jaar is. De tijd vliegt voorbij, het leven gaat snel. Ondertussen ben ik 27 jaar jong, woon ik samen, heb ik twee katten en probeer ik volop te genieten van het leven. Dat mijn diabetes daar een grote rol in speelt, is ondertussen wel duidelijk geworden.

Na jaren stoeien en elke keer opnieuw de uitdaging aangaan om mijn diabetes in goede banen te leiden, ben ik er eindelijk achter wat voor mij werkt. Een HBA1c dat altijd rond de 64 (8.0) bleef hangen en vaak zelfs veel hoger, nu eindelijk 49 (6.6). Hard werken wordt beloond, zeggen mensen vaak en ik weet dat dit in dit geval absoluut waar is. De moeilijke jaren hebben er wel voor gezorgd dat ik weet hoe ik me niet wil voelen. Veel wijze lessen om het zo te zeggen. Nu eigenlijk mijn diabetes ondanks dat het veel werk en veel nadenken is een steeds beter en vooral kleiner gedeelte van mijn leven is, heb ik veel meer tijd om gericht bezig te zijn met andere dingen.

Ik heb de afgelopen jaren zo veel spanning in mijn lichaam opgebouwd mede door mijn diabetes, werkgerelateerd, maar vooral het niet weten wat ik precies wil in mijn leven. Daardoor zit ik momenteel overspannen thuis, wat natuurlijk heel vervelend is en dat mag. Het is namelijk oké om even niet oké te zijn. Dit heeft mij ondertussen zoveel nieuwe inzichten gegeven en heb ik al zoveel nieuwe dingen over mijzelf geleerd. Ik kijk vol goede moed naar de toekomst.

Ik hoop dat ik met mijn ondertussen felgekleurde en goed gevulde rugzak andere mensen met diabetes kan helpen, en vooral kan inspireren. Als je vandaag je dag niet hebt, begint er morgen weer een nieuwe vol met kansen en leuke dingen!

Nina