Zeven dagen, 430 kilometer en 12.000 hoogtemeters op de mountainbike in Slovenië. En dat alles met type 1 diabetes. Onze SportBuddy en PompBuddy Bart Kruyt deed het en vertelt graag hoe dat was.

Afgelopen vrijdag heb ik de finish behaald van de Transalp Slovenië. Ik eindige in Piran aan de Adriatische kust. Op voorhand draaide ik een trainingsprogramma om dit te kunnen volbrengen, maar ook om mijzelf en mijn diabetes beter te leren kennen, begrijpen en in te stellen met verschillen profielen tijdens het rijden.

Dat de trip machtig mooi, verbluffend en zwaar was is logisch. Ik zal jullie de diabetes bijzonderheden meegeven van deze 7 dagen.

Gaat het mij lukken?

Stress. Kan ik het wel? Ben ik wel fit genoeg? Hoe bereid ik alles voor, voor het geval dat de pomp crasht of dat er wat stuk gaat of dat er geen eten is? Voor als ik in het ziekenhuis beland en anderen het moeten overnemen? Hoe zorg ik dat zij de nodige documentatie hebben, er genoeg materiaal is en dat de insuline koel genoeg blijft?

En nog 100 andere vragen spookten door mijn hoofd. Vragen die een ander op deze toch niet zou hebben. Oké, de eerste 2 puntjes misschien, maar verder niet.

Terug naar Piran, waar diabetes begon

Ik hoefde niet de snelste te zijn sprak ik met mijzelf af. Maar ook nooit de laatste. Dat was mijn doel, samen met natuurlijk de finish halen in Piran. 35 jaar geleden kreeg ik hier diabetes op 6-jarige leeftijd. Lang verhaal, maar de helft van mijn gewicht ben ik verloren in een nacht. Het tweede ziekenhuis had pas apparatuur om te meten en mijn bloedsuiker was rond de 70. Toen was ik inmiddels al buiten bewustzijn.

Een weekje ziekenhuis lag ik daar in het ziekenhuis. Daarna nog zes weken ziekenhuis hier. Het zit nog steeds in mijn geheugen. De Transalp zou dus niet alleen een trip op de mountainbike zijn, maar ook zeker een historische trip naar mijn diabetesroots en oorsprong.

Rustig starten

De eerste twee dagen doe ik rustig aan, sprak ik met mezelf af. Anders kom je jezelf op dag 5 en 6 tegen, zo luidde het advies. Het viel mij op dat het fietsen mij best goed afging in vergelijking met de anderen. Bijzonder goed zelfs. Het Garmin-apparaatje op mijn stuur en horloge gaven keurig elke 5 minuten de update van mijn bloedsuikerwaarden aan en de eerste 3 dagen kwam ik vrij makkelijk door.

Wellicht had ik op de derde dag met een heuvel van 1100 hoogtemeters even spijt dat ik omhoog gebuffeld had en zwaar in het rood gegaan was. Maar daardoor was ik wel als eerste boven en had ik mijn broodje al half op, voordat nummer 2 aan kwam zetten.

Soms een diabetespauze

De conditie, het herstel en mijn diabetes waren de eerste dagen dik in orde. ’s Nachts zette ik mijn insulineprofiel op 70 of 80 % en het liep als een zonnetje. Een enkele keer bij het laatste klimmetje had ik even een diabetespauze nodig. De rest van de week heb ik hier geen echte last van gehad en kon ik het al fietsen tackelen.

De weersvoorspellingen waren slecht, maar draaiden totaal om naar zomers tot soms zelfs heet. Vanaf dag 4 was het overdag 38 graden in de schaduw! Daarom plakte ik de Omnipod Dash-pomp niet meer op mijn arm, maar op mijn buik. Beter voor de temperatuur en iets meer schaduw. Bijkomend voordeel: dit bleek ook beter voor het stuiteren en lekkages van de insuline . Want de 3 dagen haalde ik tijdens de tocht niet met de pods.

Een zwaardere dag

Vooral dag 5 was zwaar met meer dan 2400 hoogtemeters en 74 km mountainbiken. De eindklim met percentages van 15 tot 30% helling gedurende een half uur was de hel. Niet alleen voor mij, maar ook voor de anderen. Die vroegen zich inmiddels af of er insuline of doping in dat pompje van mij zat.

Ik ging als een speer van berg tot berg. Dat gaf een fijn gevoel en marges tot gezelligheid om in de groep mee te rijden en halverwege het gas erop te zetten en toch als eerste boven te komen. Heerlijk. De natuur was verbluffend. De reeën zagen we soms wel heel dichtbij. Zelfs net iets te dichtbij misschien, toen er eentje mijn stuur aantikte.

Obstakels op de diabetesweg

Achteraf was de zware vijfde dag het begin van problemen op dag 6 en 7. Vroeg in de ochtend op de laatste dag, dag 7, kreeg ik na het ontbijt sensorproblemen. Mijn Dexcom-sensor week af. Alles crashte tegelijk toen ik weg wilde rijden met de groep. Mijn pod, sensor en daardoor ikzelf ook door de stress.

Het beestje diabetes voelde vast dat ik richting thuishaven ging en kondigde zich nog even flink aan. Zo makkelijk zou ik er niet van af komen. Door de warmte, zonnebrand en tijdstress zat ik niet te wachten op 50 minuten mountainbiken zonder sensorwaarden.

Herinneringen aan de diagnose

Mijn gedachten dwaalden tijdens dat eerste uur fietsen veel af naar vroeger en hoe het allemaal gegaan was. Gelukkig werd ik goed opgevangen door medereizigers tijdens het rijden. Dat gaf weer nieuwe energie. Wat betreft mijn diabetes draaide alles uiteindelijk weer. Het naderende onweer bleven we gelukkig voor. Binnen no time reden we het prachtige Piran binnen op het hoofdplein. Tijd voor ontspanning en feest.

Mijn tocht was niet mogelijk zonder mijn systeem. Daarvoor bedank ik mijn Android APS en de hele Do it Yourself Loop-community. Het heeft mijn tocht een stuk makkelijker gemaakt. Echt super! Tevens ben ik trots op mijn Time in Range van 86%. Het bewijst maar weer: I am greater than my hights and lows.