Linda Eikenaar over verre reizen en wonen in het buitenland met type 1 diabetes

Eigenlijk ben ik sinds mijn diagnose pas gaan reizen. Misschien wel omdat ik, vooral aan mezelf, wilde bewijzen dat je alle kan doen wat je wil met diabetes.

Voor het eerst alleen backpacken in Thailand was een bijzonder en soms moeilijk avontuur. Ik spoot mijn insuline toen nog en moest mij ertoe zetten om dit gewoon in het openbaar te doen, maar ik deed dat altijd wel. Mijn waardes schoten van links naar rechts met al het streetfood en de angst voor hypo’s midden in de jungle. Maar al met al was het een mooie ervaring waar ik veel zelfvertrouwen van heb gekregen. Ook in andere Aziatische landen verging het reizen mij goed. Cambodja en Vietnam waren prachtig en ik heb eigenlijk nergens problemen ervaren.

Hoogteverschillen en ruimbagage kwijt

Twee jaar geleden ben ik samen met mijn partner twee maanden door Peru, Belize, Guatemala en Mexico gereisd. In Peru heb je te maken met hoogteverschillen en ik en mijn waardes hadden daar veel last van. Hypo’s voelde ik minder snel aan en ik ben ziek geworden van de hoogte. In Peru heb ik de eerste dagen zonder ruimbagage gezeten. Gelukkig stop ik altijd alle spullen in mijn handbagage en bewaak ik die met mijn leven.

In Mexico werden we ’s nachts in een nachtbus staande gehouden en moest ik het pakketje openmaken waar mijn leenpomp in zat. Ik had destijds de Omnipod en de Freestyle Libre. Openmaken betekende dat ik de pomp moest betalen. Gelukkig kon ik in gebrekkig Spaans duidelijk maken dat het écht belangrijk was dat het pakketje gesloten bleef.

Wonen op Bonaire

Nu woon ik sinds zes maanden op Bonaire, waar ik in elk geval twee jaar blijf wonen en werken. Dat betekent uitschrijven in Nederland en afhankelijk zijn van de zorg op Bonaire. Bonaire heeft maar 24.000 inwoners. Toch is er een goed ziekenhuis met een fijne, persoonlijke diabetespoli. Vlak voor vertrek ben ik in Nederland overgestapt op de Metronic-pomp en de Guardian 4-sensor, omdat de arts op Bonaire daar ook bekend mee was.

Mijn diabetesverpleegkundige is enorm betrokken en lief en staat open voor het leren van nieuwe dingen. Ik heb haar en de andere verpleegkundigen een demonstratie van de Metronic 780G gegeven, omdat ze die nog niet eerder in het echt hadden gezien en ervaren. Verder kan ik hier de poli oplopen wanneer ik wil, bijvoorbeeld als ik ergens hulp bij nodig heb of iets wil vragen. Dat is wel even iets anders dan de grote klinische ziekenhuizen in Nederland.

Reizen met enkel handbagage

Vanaf hier ben ik tien dagen naar Colombia gereisd met alleen handbagage. Best een uitdaging wanneer de meeste ruimte ingenomen wordt door insuline, sensoren enz. Maar het kán!

Als ik kijk naar tien jaar geleden reizen en nu ben ik meer op mijn voeding gaan letten. Ik probeer in plaats van vaak te eten, op twee of drie momenten te eten. Ik neem geen hotel-/hostelontbijt, maar eet bijvoorbeeld later of fruit. Zo lukt het veel beter om mijn waardes enigszins stabiel te houden. Ook probeer ik mijn ritme enigszins hetzelfde te houden en dus ook op vakantie te sporten.

Mijn tips voor reizen met type 1 diabetes:

  1. Bij emigreren of een langere tijd in het buitenland: informeer bij de diabetesafdeling in een ziekenhuis met welke pomp ze bekend zijn en of de benodigde spullen te verkrijgen zijn.
  2. Een open deur, maar neem genoeg spullen mee! Op Bonaire kon ik pas na vier maanden sensoren en insuline krijgen, omdat het lang duurde om de inschrijving en verzekering rond te krijgen.
  3. Gebruik Frio-koeltasjes voor je insuline.
  4. Al je diabetesspullen in je handbagage stoppen.
  5. Bij reizen naar Zuid- Amerika: zorg voor een diabetesverklaring in het Spaans. De meeste mensen spreken er geen woord Engels.

Linda Eikenaar is 34 jaar en heeft type 1 diabetes sinds haar 25ste. Ze reisde naar verschillende landen en woont momenteel voor 2 jaar op Bonaire. Ze gebruikt een insulinepomp met sensor.

 

2024-05-13T10:03:27+02:00
Ga naar de bovenkant