“Sjonge, naar China? En dat met diabetes!” Die opmerking kreeg ik heel vaak in onze periode van voorbereiding. Mijn man ik ontmoetten elkaar in China. We werden verliefd op elkaar én op het land en we wisten dat we er ooit wilden gaan wonen.

Ik had al veel gereisd: Australië, Indonesië, Egypte en Europa met de backpack. Dat diabetes voor uitdagingen zou kunnen zorgen, had ik al wel aan den lijve ondervonden. Maar daarom niet gaan? Dat kwam niet eens als optie bij me op. Een beetje naïef misschien, maar mijn ervaring was ook dat er eigenlijk voor elk diabetesprobleem wel een oplossing was.

Een totaal andere wereld

Ik deed mijn huiswerk van tevoren, voor zover dat lukte. Zo kwam ik al een eind. Maar er waren ook nog veel dingen die ik ter plekke zou moeten uitzoeken. Eind 2016 kwamen met, samen met onze jongens van toen 4 en 1 jaar oud, aan in Xi’an, een stad midden in China. Zo’n totaal andere wereld!

De eerste tijd waren we vooral bezig met het leren van de taal en cultuur. Later werd mijn man leraar Engels op een universiteit. Ook ik heb Engelse les gegeven aan jonge kinderen. Daarnaast gaf ik onze kinderen thuisonderwijs.

Snelle leveringen

Diabetes in China is echt een andere werkelijkheid dan in Nederland. De internationale kliniek waar ik mijn hoop op had gevestigd, bleek een klein kamertje in een lokaal ziekenhuis te zijn. Met een arts die krakkemikkig Engels sprak. Mijn insuline bestelde ik via een app bij hem. Dit werd dan een paar uur later aan de deur geleverd. Hetzelfde gold voor pompmaterialen: Medtronic bleek een kantoor te hebben in Xi’an. Als ik ze een berichtje stuurde, kreeg ik de dag erop alles geleverd.

Toen ik een HbA1c had van 50, kreeg ik een bezorgd berichtje van de arts. Dat was veel te hoog. Ik heb hem lachend teruggeappt dat dat een prachtige uitslag is voor iemand met type 1 diabetes. Zeker in het tijdperk zonder sensoren.

Financiële gevolgen

We namen een ayi, huishoudelijke hulp, in dienst. Haar zoon bleek ook type 1 diabetes te hebben. Al de eerste keer stortte ze huilend haar hart bij me uit. Een schrijnende situatie: zijn diabetes had grote financiële gevolgen voor hen. Medische hulp schoot tekort voor hen.

Ook ik was voornamelijk op mezelf aangewezen. Niemand die me kon helpen met iets zoals de pompstanden. Maar dit ging eigenlijk prima, beter dan het in Nederland ging. Als we in Thailand of Nederland kwamen, ging ik daar op controle. De conclusie was altijd: ga zo door.

Terug naar Nederland

Ik heb zeker ook spannende situaties meegemaakt. En het was best eenzaam af en toe. We zeiden niet voor niets al snel tegen elkaar: als één van de kinderen het ook krijgt, gaan we terug naar Nederland. Dan redden we het niet op deze manier.

Dat was helaas precies wat er gebeurde. Onze derde zoon, geboren in Xi’an, kreeg in maart 2020 type 1 diabetes. Dit was vlak na zijn eerste verjaardag. Een maand later, na 3,5 jaar wonen in China, kwamen we met pijn in ons hart terug in Nederland. Wat mij betreft had dit mooite avontuur nog best wat langer mogen duren.

Tips van Marieke voor mensen die naar het buitenland willen verhuizen:

1. Wees open minded. De wereld is zo anders in een ander land, ook wat betreft diabetes. Ga het niet vergelijken met wat je kent of denken in beter/slechter.
2. Zoek een goede zorgverzekering. Dit kan een lokale verzekering zijn. In ons geval was het een Nederlandse expatverzekering.
3. Zoek lieve, lokale vrienden. In een land waar je de taal niet spreekt is dat essentieel, ook om op medisch gebied dingen voor je uit te zoeken.
4. Zorg voor een voorraadje spullen bij aankomst. Zo heb je voldoende tijd om uit te zoeken waar je je materialen en insuline ter plekke kunt krijgen.
5. Ga, als dat is wat je wil! Nee, het is niet altijd makkelijk. Maar met een goede dosis veerkracht kom je een eind. Ik had het voor geen goud willen missen.

Marieke Colijn is 38 jaar en heeft type 1 diabetes sinds haar 12de. Ze verhuisde naar China en woonde daar 3,5 jaar. Ze gebruikte toen een insulinepomp.