Sinds 2014 heb ik gestudeerd, gewoond en gewerkt in het buitenland. Niet zomaar op één plaats: elke zes maanden wisselde ik van bestemming voor mijn werk als reisbegeleiding bij een grote touroperator. Op 2 november 2018 stond mijn wereld stil toen ik de diagnose type 1 diabetes kreeg.

Een week later zou ik naar Thailand vertrekken, maar de dokters staken al snel een stokje voor mijn aankomende reisplannen. Eerst alles leren en dan pas weer dénken aan vertrekken. Ik voelde me rotslecht, ervan overtuigd dat ik nooit meer terug zou kunnen gaan naar mijn vroegere leventje. Dat maakte mij kapot.

In februari 2019 maakte ik uiteindelijk mijn eerste reis met diabetes, naar Italië voor drie weken. Alles verliep goed en in maart vertrok ik voor een nieuw werkseizoen: zeven maanden naar Malta. Daarna heb ik nog gewerkt in Gambia en momenteel ben ik al bijna twee jaar in de Provence, in het zuiden van Frankrijk.

Ik spuit insuline met pennen en heb de Freestyle Libre-sensor. Kun je je dit inbeelden? Insuline, pennen, strips, naalden en sensoren voor zeven maanden lang meenemen als bagage? Mijn medische tas was bijna groter dan mijn normale reiskoffer. De douane bezorgt me altijd wat stress, want de security overtuigen dat 15 doosjes niet door de scan mogen, is toch niet zo gebruikelijk.

Mijn grootste uitdaging was ongetwijfeld Gambia, in Afrika. Eerst kon ik de security dus al niet overtuigen om mijn tas niet door de scan te laten gaan. Dus gingen mijn 15 sensoren, hop, onder de gevreesde airportscanner.

Daarna nog meer tegenslag, want beeld je in: het was dik 40 graden buiten, ik was al twee dagen aan het reizen met een koeltas met insuline voor zes maanden. Toen ik aankwam in mijn nieuwe woning ging ik vrijwel meteen naar de koelkast om de insuline eindelijk 100% koel te bewaren. Maar er was geen elektriciteit en de koelkast was dus allesbehalve koud. “Niets aan te doen”, zei de huisbaas. “Gewoon wat geduld en het komt wel weer terug.”

Achteraf kan ik erom lachten, maar op het moment zelf zakte de moed me in de schoenen. Wat als de hele voorraad insuline niet meer goed is? Wat als die scanner mijn sensoren onbruikbaar heeft gemaakt? Gelukkig was er niets aan de hand. Insulinepennen en sensoren kunnen best wel tegen een stootje, heb ik geleerd. Of misschien werkte de scanner gewoon niet, wat me ook niet zou verbazen.

Ik gebruik bewust pennen en zal dit in de nabije toekomst ook niet veranderen. Ik vind het een geruststellende gedachte dat mocht er iets misgaan, ik gewoon een nieuwe pen kan nemen.

Tips van Melanie voor andere reizigers:

1. Lees het boek Over de grens met diabetes van Inge Verhagen. Ik kreeg het cadeau van mijn schoonmoeder en het is mijn allergrootste leidraad geweest.
2. Laat niemand je ooit wijsmaken dat iets niet kan.
3. Anti-muggenspray en sensoren gaan niet samen. Plak je sensor af als je de spray gebruikt.
4. Let op bij minibars in hotels. Dit zijn vaak geen koelkasten, maar een soort frigoboxen. Ze kunnen iets niet koud maken, maar wel koud houden. Prima voor insulinepennen, maar als je 100% zeker wil zijn: vraag naar een koelkast.
5. Informeer bij vliegtuigmaatschappijen hoe ze omgaan met medische bagage. Sommige maatschappijen rekenen een medische tas niet bij het gewicht van je bagage. Dan kun je extra kleren meenemen.

Melanie Bontzos is 29 jaar en heeft type 1 diabetes sinds 2018. Ze reist veel voor haar werk bij een touroperator. Ze spuit insuline en heeft een sensor.