In 2016 ben ik samen met mijn partner Richard een jaar op reis geweest op de fiets. We hebben Nieuw-Zeeland, Kazachstan, Kirgizië, China, Vietnam, Laos en Thailand bezocht. Momenteel fietsen we een half jaar door Zuid-Amerika, waarbij we door Argentinië, Chili, Bolivia en Peru komen.

Diabetestechnisch is dit een heel gedoe, maar ik laat mij er niet door weerhouden. In 2016 begonnen we in Nieuw-Zeeland, wat zeer westers is. Hier kon ik tussendoor diabetesmaterialen inslaan, waardoor ik alleen voor de eerste drie maanden spullen mee hoefde te nemen. In Nieuw-Zeeland kocht ik voor 6 maanden aan materiaal. Daarna kregen we bezoek uit Nederland dat voor de laatste maanden spullen meenam.

Fietsen in afgelegen gebieden

Een goede voorbereiding dus. Wel was ik snel door mijn voorraad Dextro heen en dat was daar nauwelijks te verkrijgen. Toen ik het ergens vond in Nieuw-Zeeland heb ik het hele schap leeggekocht. Later in China verhielp ik de hypo’s met andere zoetigheden.

Op de reis die we nu maken, fietsen we in meer afgelegen gebieden. Om alle risico’s uit te sluiten, heb ik voor een half jaar spullen mee. Voor deze reis ben ik van mijn Freestyle Libre teruggegaan naar ouderwets vingerprikken. De FSL neemt veel ruimte in en blijft mogelijk toch niet plakken door de temperatuurverschillen. De glucoseteststrips heb ik wel samengevoegd: van 54 potjes maakt ik er 27, want er passen best 100 strips in een potje.

Hypo’s, onrust en angst

De eerste dagen van deze reis waren behoorlijk afzien: hevige wind en forse klimmen. Ik had veel hypo’s. Gelukkig deze keer wel meer glucosetabs mee. Ik heb nu de potjes van LIFT. En mijn langwerkende insuline is verlaagd. En bij een stevige lunch op deze dagen spoot ik geen insuline. Dat vind ik mentaal wel een dingetje: eten zonder te spuiten. Maar het is goed gegaan.

Op rustigere dagen heb ik ineens veel meer insuline nodig. Het blijft steeds aanpassen. Maar waar ik voorheen snel onrustig en angstig werd, is dat nu anders. Bij een ervaring met de Bas van de Goor Foundation afgelopen juni leerde ik: het is niet erg eens iets hoger te zitten en je kunt soms best afwachten wat de intensiteit van beweging doet. Dit probeer ik nu toe te passen.

Glucagon

In 2016 ging het na elf maanden reizen namelijk toch een keer mis. Na een dag fietsen in Thailand aten we noodles, waarbij mijn glucose doorschoot naar een waarde van 18. Ik spoot insuline bij, met als gevolg dat ik de volgende ochtend niet wakker werd. Richard trof me aan met een rare ademhaling en draaiende ogen. Hij heeft me glucagon toegediend. Een enorm nare ervaring voor hem, in een tentje ver van huis. Gelukkig kwam ik langzaam weer bij.

Ik voelde me de hele ochtend flink beroerd. Misselijk en met hoofdpijn stapte ik toch op de fiets, want we moesten weg van de plek waar we waren. Later knapte ik verder op, maar toch wil ik dit nooit meer meemaken. Deze reis heb ik de glucagon neusspray bij me, maar hopelijk is deze niet nodig.

Temperaturen
Op onze reizen bewegen we ons met de fiets. De bagage wil je dan zo licht mogelijk houden, maar dat mislukt natuurlijk met al 6 kilo aan diabetesmateriaal. Daarbij moet ik ook rekening houden met de temperaturen. Tot op heden is de temperatuur nog zo dat de insuline niet bevriest. Binnenkort hopen we in Bolivia aan te komen en dan is er een kans op nachtvorst. De insuline gaat dan mee in de slaapzak ‘s nachts. En ik heb Frio-tasjes, al blijven deze in warme omstandigheden maar korte tijd koel.

We gaan van land tot land, maar hebben tot nu toe geen moeilijkheden gehad bij de grensovergangen. In China kijken ze zelfs in een pot pindakaas, maar over diabetesspullen hoor je ze niet. Voor de grens vertaal ik wel altijd een tekst die aangeeft dat ik diabetes heb. Deze reis heb ik ook een brief in het Spaans mee om alle soepel te laten verlopen.

Kortom, type 1 diabetes blijft een vervelende aandoening. Maar ik hoop dat mijn verhaal een inspiratie is om desondanks je eigen dromen te verwezenlijken.

Mijn tips voor efficiënt reizen:

1. Voeg diabetesspullen samen als dat kan. Veel dingen zijn groot verpakt en dat is onhandig, omdat het veel ruimte inneemt.
2. Bedenk waar je aan diabetesmaterialen kunt komen. Dan hoef je niet alles vanaf het begin mee te nemen.
3. Zorg voor vertalingen van je diabetesverklaring. Dit zorgt ervoor dat grensovergangen soepeler gaan.

Patty Ham is 48 jaar. Ze heeft type 1 diabetes sinds 1977. Ze reisde met de fiets de halve wereld al rond. Ze spuit insuline en gebruikt normaal een sensor, maar ruilde deze voor de reis in voor vingerprikken.